Κατά καιρούς ώς γνωστόν αναδημοσιεύω στο blog πολιτικά άρθρα που προφανώς δεν εκπροσωπούν τον Συλλόγο ούτε φυσικά και κομματική παράταξη (για να μην δημιουργούνται παρεξηγήσεις).
Θεωρώ ενδιαφέρον όμως πέρα από την αμιγώς σκακιστική ειδησιογραφία να θέτονται και ζητήματα γενικότερου προβληματισμού όποτε μου δίνεται η αφορμή.
Σε αυτό το μήκος κύματος αναδημοσιεύω το παρακάτω άρθρο:
Τα παραμύθια του μνημονίου, οι τύψεις που πρέπει να νιώθει όποιος
αντιστέκεται και ο πατριωτισμός του πλούσιου, που ζει σε μια άλλη Ελλάδα.
Απέναντι στη σκληρή πραγματικότητα, την εξαφάνιση θέσεων
εργασίας και τη θυσία μιας ολόκληρης γενιάς, όλες οι μνημονιακές
κυβερνήσεις, είχαν ανάγκη τα μικρά παραμύθια για να αντιπαρατίθενται στη
δημόσια σφαίρα και για να έχουν επιχειρήματα οι υπερασπιστές της
πολιτικής της σκληρής λιτότητας.
Η συνταγή ήταν λάθος, την πλήρωναν κυρίως όσοι δεν έφταιξαν,
αλλά έπρεπε «όλοι να σφίξουν το ζωνάρι, για να σωθεί η χώρα από τη
χρεοκοπία».
Μειώθηκε ο μισθός σου, κόπηκε το δώρο, αλλά είναι λογικές οι περικοπές, επειδή «όλοι μαζί τα φάγαμε».
Γίνονται οριζόντιες απολύσεις, χωρίς να προηγηθεί αξιολόγηση,
κλείνουν οργανισμοί πρόχειρα και χωρίς σχέδιο, αλλά είναι κάτι που
πρέπει να γίνει, επειδή «το δημόσιο ήταν σπάταλο, και όλοι οι υπάλληλοι
του διεφθαρμένοι και βολεμένοι».
Αν εσύ, η σύζυγός σου και τα παιδιά σου, είστε όλοι άνεργοι,
είναι προσωρινό, διότι «το 2012, 2013, 2014….βγαίνουμε στις αγορές».
Αν δυσανασχετείς, που έγινες ενοικιαστής στο σπίτι σου, λόγω
των φόρων και του χαρατσιού, σκέψου απλώς «που θα ήσουν αν είχαμε
χρεοκοπήσει και τυπικά».
Έχεις δικαίωμα να απεργήσεις βεβαίως βεβαίως, αλλά «πόσο
γαϊδούρι είσαι για να μη σκέφτεσαι τον συμπολίτη σου, που εκτός από τα
μνημόνια, έχει και σένα με τα αιτήματά σου, να τον ταλαιπωρείς». Αν για
παράδειγμα είσαι καθηγητής, δεν είναι αλητεία να απεργείς κατά τη
διάρκεια των Πανελλαδικών; Επίσης, δεν είναι αλητεία να απεργείς τον
Σεπτέμβριο, μόλις 8 μήνες πριν από τις επόμενες Πανελλαδικές;
Για την ανεργία φταίνε κυρίως οι μετανάστες και όχι οι
πολιτικές το μνημονίου. Το ότι είναι άνεργοι γιατροί και δικηγόροι, δεν
έχει καμία σημασία. Έχουμε γεμίσει γιατρούς και δικηγόρους από το
Τρίνινταντ και Τομπάγκο και μας κλέβουν τις δουλειές
Μπορεί νοσοκομεία να καταργούνται, να συγχωνεύονται και να
έχουν ελλείψεις, αλλά δεν «είναι παράλογο στην σύγχρονη εποχή να ζητάς
δωρεάν και καλές υπηρεσίες Υγείας για όλους; Πού νομίζεις ότι βρίσκεσαι;
Στον Μεσαίωνα;»
Αυτά και άλλα παραμύθια, χρησιμοποιήθηκαν για να γεμίσουν
τύψεις τα θύματα, που στη μία και μοναδική ζωή που θα ζήσουν, πρέπει να
δεχθούν τη δυστυχία και τη φτώχεια ως «Θείο Δώρο», που τους δόθηκε με τη
μεσολάβηση γενναίων πολιτικών, σοφών οικονομολόγων και σοβαρών
τραπεζιτών.
Η τελευταία παρηγοριά στον άρρωστο λέγεται πρωτογενές
πλεόνασμα. Δεν ξέρουμε πόσο θα είναι, αν θα επιτευχθεί τελικά, πώς θα
μοιραστεί και πόσο και ποιους θα ανακουφίσει, ωστόσο όπως ακούσαμε στη ΔΕΘ από τον πρωθυπουργό, είναι η απόδειξη ότι τα πράγματα αλλάζουν (είναι απόδειξη το πρωτογενές πλεόνασμα και όχι οι δείκτες της ανεργίας).
Όποιος δεν δέχεται κάτι από τα παραπάνω, έχει χαρακτηριστεί
από τα πιο επίσημα χείλη, ούτε λίγο ούτε πολύ ως «σαμποτέρ», «λάτρης της
καταστροφής», «προδότης της πατρίδας».
Μπορεί και να έχουν δίκιο στο θέμα του πατριωτισμού, όπως
αυτοί τον ορίζουν. Άλλωστε έχουμε ξαναπεί ότι ένας πλούσιος Έλληνας δεν
ζει στην ίδια πατρίδα με έναν φτωχό Έλληνα. Δεν τρώει στα ίδια μέρη, δεν
κινείται με τα ίδια μέσα, δεν πηγαίνει στα ίδια νοσοκομεία και τα
παιδιά του δεν πάνε στα ίδια σχολεία και δεν έχουν τις ίδιες ευκαιρίες.
Έτσι λοιπόν, μπορεί οι πραγματικά βολεμένοι, οι ανέγγιχτοι,
αυτοί που εξακολουθούν να σηκώνουν το τηλέφωνο και να ακούν φοβισμένες
φωνές υπουργών στην άλλη άκρη της γραμμής, να είναι περισσότερο
πατριώτες από τους υπόλοιπους, επειδή έχουν περισσότερα να χάσουν.
Πόσο πατριώτης με τα μνημονιακά κριτήρια, μπορεί να είναι
κάποιος, που ψάχνει στα σκουπίδια ή που γυρνά ντροπιασμένος στο σπίτι
του χωρίς να μπορεί να προσφέρει στα παιδιά του και πόσο (πρέπει να) τον
ενδιαφέρει αν χρεοκοπήσαμε και τυπικά, την ώρα που ο ίδιος ζει την
πραγματική χρεοκοπία από μέρα σε μέρα;
