Επειδή στην σκακιστική επικαιρότητα δεν βρίσκω κάτι ενδιαφέρον, αναδημοσιεύω μια δημοσιογραφική άποψη για το "ποτάμι" του Σταύρου Θεοδωράκη.
Δηλαδή θα πρέπει να εξηγήσεις ότι στερείται σοβαρότητας το εγχείρημα Σταύρος Θεοδωράκης (για να μην πεις τίποτα χειρότερο).
Του Κώστα Καίσαρη
Το γεγονός ότι οι πολιτικοί είναι λαμόγια σημαίνει ότι ο οποιοσδήποτε γνωστός (κατά τεκμήριο συμπαθής) είναι ο θεόσταλτος προφήτης, με τις δέκα εντολές ανά χείρας που θα σώσει τους Έλληνες; Μακάρι να ήταν τόσο εύκολο. Πάμε λοιπόν να τα κάνουμε πενηνταράκια. Η λυδία λίθος στην ιδρυτική διακήρυξη του Σταύρου Θεοδωράκη είναι η εξής εντυπωσιακή εφεύρεση θα μπορούσε να πεις κανείς: "H μεγάλη ευκαιρία χάθηκε με Καραμανλή και Παπανδρέου. Ήταν δύο νέοι. Είχαν ονόματα σύμβολα, και κανείς δεν θα τους έλεγε προδότες αν συνεργαζόντουσαν. Θα έσωζαν την Ελλάδα και θα έμεναν στην ιστορία".
Κανονικά, όπως λέει ο Ζωρζ Πιλαλί, "είναι γεια σου το άτομο. Δηλαδή το χαιρετάς και φεύγεις". Ωστόσο, και με όλο τον σεβασμό στους δύο πρώην πρωθυπουργούς, τέως πρωθυπουργούς διερωτάσαι:
Aπό πότε δύο βλάκες κάνουν έναν έξυπνο; Δύο απατεώνες έναν τίμιο; Δύο αποδεδειγμένα άχρηστοι, έναν ικανό; Από που προκύπτει αυτό; Τι θα ένωναν δηλαδή, ο Γιώργος Παπανδρέου με τον Κώστα Καραμανλή; Τον Ρουσσόπουλο με τον Πεταλωτή; Τον Παπαθανασίου με τον Παπακωνσταντίνου; Toν Μανώλη Μαυρομμάτη με την Άρια Αγάτσα; Και στην τελική ενώθηκαν. Μετακόμισε η Άρια Αγάτσα από το ΠΑΣΟΚ στη Νέα Δημοκρατία. Τόσο απλά. Όπως ο άλλος αλλάζει σπίτι και πάει από το Νέο Ψυχικό στο Παλαιό, έτσι κι αυτοί, αλλάζουνε κόμματα. Κι ενώθηκαν μάλιστα ΝΔ-ΠΑΣΟΚ σε υψηλότερο επίπεδο. Σαμαράς-Βενιζέλος εις σάρκα μία. Έγινε τίποτα; Άλλαξε τίποτα; Πάμε παρακάτω: Kαραμανλής και Παπανδρέου αποτύχανε επειδή δεν ενώθηκαν ή επειδή ήταν άχρηστοι; Αν δηλαδή συνεργαζόντουσαν ο Παπαθανασίου με τον Παπακωνσταντίνου, θα έφτιαχναν την οικονομία; Από πού κι ως πού δύο αποτυχημένοι Πρωθυπουργοί εν τη ενώσει τους, θα έσωναν την Ελλάδα; Σαν να πούνε δηλαδή ότι από δυο μπουκάλια με μπόμπες θα μπορούσε να φτιαχτεί ένα εξαιρετικό κοκτέιλ.
Σχεδόν μισό αιώνα στο κουρμπέτι, έχω μάθει πλέον να μην μασάω τα λόγια μου. Σχετικά με την ενότητα που είναι το Νο1 ζητούμενο για τον Σταύρο Θεοδωράκη και με την διευκρίνηση μάλιστα, ότι αναφέρεται στην "ενότητα των διαφορετικών".
Όπως λέει ο Ζωρζ Πιλαλί δηλαδή "όλοι το ίδιο είμαστε και πλούσιοι και φτωχοί, τσιγγάνοι κι επιστήμονες σε τούτη τη ζωή". Δεν θα πω ότι ο Θεοδωράκης είναι απατεώνας. Θα πω ότι τυχαία και συμπτωματικά αυτή τη φρασεολογία τη χρησιμοποιούν απατεώνες. "Όλοι ενωμένοι". Ο απατεώνας τους θέλει όλους ενωμένους για να μην έχει κανέναν απέναντι. Όλοι ενωμένοι έλεγε ο Αδαμίδης στην ΑΕΚ. Όπως κάποιοι είχαν αναπτύξει τη θεωρία, ότι θα σωνόταν το ελληνικό ποδόσφαιρο αν τα έβρισκαν Βαρδινογιάννης-Κόκκαλης.
Ο Ολυμπιακός κι ο Παναθηναϊκός. Κατ' αυτή την έννοια δηλαδή, στην Αγγλία έχουν καλό ποδόσφαιρο επειδή τα έχουν βρει η Γιουνάιτεντ με τη Λίβερπουλ, και στην Ισπανία η Μπαρτσελόνα με τη Ρεάλ; Και τα είχαν βρει, αν θυμάστε, Βαρδινογιάννης-Κόκκαλης, και με τον Ντέμη είχαν κάνει τριπλέτα μάλιστα για την ίδρυση της Superleague. Και τι έγινε; Μια τρύπα στο νερό. Όταν αναπτύσσεις αυτές τις θεωρίες, ή βλάκας είσαι ή λαμόγιο. Βλάκες όμως στο δημόσιο βίο δεν υπάρχουν.
Ο εν λόγω θεοδωράκης διατύπωσε κι άλλες πρωτότυπες απόψεις. Όπως ότι πρέπει επιτέλους να έρθουν στα πράγματα νέοι άνθρωποι. Ποιος είπε όμως ότι οι νέοι άνθρωποι είναι στο περιθώριο; Νέος άνθρωπος, και πολύ νέος μάλιστα, είναι ο κασιδιάρης. Νέος άνθρωπος είναι ο Φιλιππίδης. Ακόμα πιο νέος, για να πάμε σε άλλους κλάδους και άλλες δραστηριότητες, ήταν ο Πάσσαρης. Νέος είναι ο Σταύρος Αδαμίδης. Κατ' αυτήν την έννοια, ο Μανώλης Γλέζος είναι ένας γεροξεκούτης κι ο Μπαρμπαρούσης ένας μάγκας και νταής, που βράζει το αίμα του. Αν είσαι ικανός και άξιος δηλαδή, είναι θέμα ηλικίας;
Το ρεπερτόριο ωστόσο του Σταύρου Θεοδωράκη είναι ανεξάντλητο. Από τη μια αποθεώνει Γιωργάκη-Κωστάκη, που αν είχαν συνεργαστεί, θα είχαν σώσει την Ελλάδα κι από την άλλη κατηγορεί τους ανεπάγγελτους, που δεν έχουν σηκώσει ρολό σε μαγαζί ούτε μια φορά, κι αυτούς που έχουν γίνει πολιτικοί από "κληρονομικό χάρισμα". Δεν πρόκειται για αδυναμία του Σταύρου Θεοδωράκη. Έτσι συμβαίνει με όλους τους πολιτικούς. Λένε τόσα πολλά, που εύκολα ξεχνάνε τι είπαν χθες και λένε άλλα σήμερα. παρά ταύτα όμως, η προσωπική μου εκτίμηση είναι πέρα για πέρα θετική.
Ο Έλληνας έχει μάθει να εκτιμάει και να αναγνωρίζει τέτοιες προσπάθειες. Ποιος από σας θυμάται τα αποτελέσματα των προηγούμενων εκλογών για το Δήμο της Αθήνας; Κανένας. Θα σας το υπενθυμίσω εγώ. Ο Μιχαλολιάκος, που είχε κάνει τη μεγάλη έκπληξη με τη Χρυσή Αυγή, είχε πάρει 5,26%. Ο υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ, που ειλικρινά σας λέω, δεν θυμάμαι το όνομά του, 5,79%. Κι ο Αμυράς με την εκπομπή της ΝΕΤ (που είχε πάρει με αξιοκρατικά κριτήρια) και το ποδήλατο, 7,37%! Οι Αθηναίοι ψήφισαν ένα καλό παιδί, που έμπαινε κάθε μέρα σπίτι τους.
Αν λοιπόν ο απολιτίκ Αμυράς ξεπέρασε το 7%, γιατί να μην ξεπεράσει το 10% ο Σταύρος Θεοδωράκης; Στις δημοτικές εκλογές άλλωστε υπάρχουν δήθεν κάποια κριτήρια: αν ο δήμαρχος μαζεύει τα σκουπίδια κι αν οι δρόμοι έχουν λακκούβες. Στις ευρωεκλογές, η ψήφος είναι στο χαβαλέ. Πολύ πιο εύκολα τη ρίχνεις χωρίς να σκεφτείς. Και εύκολα μάλιστα. Άλλωστε, όπως συνηθίζουν να λένε στην Αγία Βαρβάρα, που μεγάλωσε ο εν λόγω Σταύρος, ένα κορόιδο πεθαίνει, δέκα γεννιούνται.
Το γεγονός ότι οι πολιτικοί είναι λαμόγια σημαίνει ότι ο οποιοσδήποτε γνωστός (κατά τεκμήριο συμπαθής) είναι ο θεόσταλτος προφήτης, με τις δέκα εντολές ανά χείρας που θα σώσει τους Έλληνες; Μακάρι να ήταν τόσο εύκολο. Πάμε λοιπόν να τα κάνουμε πενηνταράκια. Η λυδία λίθος στην ιδρυτική διακήρυξη του Σταύρου Θεοδωράκη είναι η εξής εντυπωσιακή εφεύρεση θα μπορούσε να πεις κανείς: "H μεγάλη ευκαιρία χάθηκε με Καραμανλή και Παπανδρέου. Ήταν δύο νέοι. Είχαν ονόματα σύμβολα, και κανείς δεν θα τους έλεγε προδότες αν συνεργαζόντουσαν. Θα έσωζαν την Ελλάδα και θα έμεναν στην ιστορία".
Κανονικά, όπως λέει ο Ζωρζ Πιλαλί, "είναι γεια σου το άτομο. Δηλαδή το χαιρετάς και φεύγεις". Ωστόσο, και με όλο τον σεβασμό στους δύο πρώην πρωθυπουργούς, τέως πρωθυπουργούς διερωτάσαι:
Aπό πότε δύο βλάκες κάνουν έναν έξυπνο; Δύο απατεώνες έναν τίμιο; Δύο αποδεδειγμένα άχρηστοι, έναν ικανό; Από που προκύπτει αυτό; Τι θα ένωναν δηλαδή, ο Γιώργος Παπανδρέου με τον Κώστα Καραμανλή; Τον Ρουσσόπουλο με τον Πεταλωτή; Τον Παπαθανασίου με τον Παπακωνσταντίνου; Toν Μανώλη Μαυρομμάτη με την Άρια Αγάτσα; Και στην τελική ενώθηκαν. Μετακόμισε η Άρια Αγάτσα από το ΠΑΣΟΚ στη Νέα Δημοκρατία. Τόσο απλά. Όπως ο άλλος αλλάζει σπίτι και πάει από το Νέο Ψυχικό στο Παλαιό, έτσι κι αυτοί, αλλάζουνε κόμματα. Κι ενώθηκαν μάλιστα ΝΔ-ΠΑΣΟΚ σε υψηλότερο επίπεδο. Σαμαράς-Βενιζέλος εις σάρκα μία. Έγινε τίποτα; Άλλαξε τίποτα; Πάμε παρακάτω: Kαραμανλής και Παπανδρέου αποτύχανε επειδή δεν ενώθηκαν ή επειδή ήταν άχρηστοι; Αν δηλαδή συνεργαζόντουσαν ο Παπαθανασίου με τον Παπακωνσταντίνου, θα έφτιαχναν την οικονομία; Από πού κι ως πού δύο αποτυχημένοι Πρωθυπουργοί εν τη ενώσει τους, θα έσωναν την Ελλάδα; Σαν να πούνε δηλαδή ότι από δυο μπουκάλια με μπόμπες θα μπορούσε να φτιαχτεί ένα εξαιρετικό κοκτέιλ.
Σχεδόν μισό αιώνα στο κουρμπέτι, έχω μάθει πλέον να μην μασάω τα λόγια μου. Σχετικά με την ενότητα που είναι το Νο1 ζητούμενο για τον Σταύρο Θεοδωράκη και με την διευκρίνηση μάλιστα, ότι αναφέρεται στην "ενότητα των διαφορετικών".
Όπως λέει ο Ζωρζ Πιλαλί δηλαδή "όλοι το ίδιο είμαστε και πλούσιοι και φτωχοί, τσιγγάνοι κι επιστήμονες σε τούτη τη ζωή". Δεν θα πω ότι ο Θεοδωράκης είναι απατεώνας. Θα πω ότι τυχαία και συμπτωματικά αυτή τη φρασεολογία τη χρησιμοποιούν απατεώνες. "Όλοι ενωμένοι". Ο απατεώνας τους θέλει όλους ενωμένους για να μην έχει κανέναν απέναντι. Όλοι ενωμένοι έλεγε ο Αδαμίδης στην ΑΕΚ. Όπως κάποιοι είχαν αναπτύξει τη θεωρία, ότι θα σωνόταν το ελληνικό ποδόσφαιρο αν τα έβρισκαν Βαρδινογιάννης-Κόκκαλης.
Ο Ολυμπιακός κι ο Παναθηναϊκός. Κατ' αυτή την έννοια δηλαδή, στην Αγγλία έχουν καλό ποδόσφαιρο επειδή τα έχουν βρει η Γιουνάιτεντ με τη Λίβερπουλ, και στην Ισπανία η Μπαρτσελόνα με τη Ρεάλ; Και τα είχαν βρει, αν θυμάστε, Βαρδινογιάννης-Κόκκαλης, και με τον Ντέμη είχαν κάνει τριπλέτα μάλιστα για την ίδρυση της Superleague. Και τι έγινε; Μια τρύπα στο νερό. Όταν αναπτύσσεις αυτές τις θεωρίες, ή βλάκας είσαι ή λαμόγιο. Βλάκες όμως στο δημόσιο βίο δεν υπάρχουν.
Ο εν λόγω θεοδωράκης διατύπωσε κι άλλες πρωτότυπες απόψεις. Όπως ότι πρέπει επιτέλους να έρθουν στα πράγματα νέοι άνθρωποι. Ποιος είπε όμως ότι οι νέοι άνθρωποι είναι στο περιθώριο; Νέος άνθρωπος, και πολύ νέος μάλιστα, είναι ο κασιδιάρης. Νέος άνθρωπος είναι ο Φιλιππίδης. Ακόμα πιο νέος, για να πάμε σε άλλους κλάδους και άλλες δραστηριότητες, ήταν ο Πάσσαρης. Νέος είναι ο Σταύρος Αδαμίδης. Κατ' αυτήν την έννοια, ο Μανώλης Γλέζος είναι ένας γεροξεκούτης κι ο Μπαρμπαρούσης ένας μάγκας και νταής, που βράζει το αίμα του. Αν είσαι ικανός και άξιος δηλαδή, είναι θέμα ηλικίας;
Το ρεπερτόριο ωστόσο του Σταύρου Θεοδωράκη είναι ανεξάντλητο. Από τη μια αποθεώνει Γιωργάκη-Κωστάκη, που αν είχαν συνεργαστεί, θα είχαν σώσει την Ελλάδα κι από την άλλη κατηγορεί τους ανεπάγγελτους, που δεν έχουν σηκώσει ρολό σε μαγαζί ούτε μια φορά, κι αυτούς που έχουν γίνει πολιτικοί από "κληρονομικό χάρισμα". Δεν πρόκειται για αδυναμία του Σταύρου Θεοδωράκη. Έτσι συμβαίνει με όλους τους πολιτικούς. Λένε τόσα πολλά, που εύκολα ξεχνάνε τι είπαν χθες και λένε άλλα σήμερα. παρά ταύτα όμως, η προσωπική μου εκτίμηση είναι πέρα για πέρα θετική.
Ο Έλληνας έχει μάθει να εκτιμάει και να αναγνωρίζει τέτοιες προσπάθειες. Ποιος από σας θυμάται τα αποτελέσματα των προηγούμενων εκλογών για το Δήμο της Αθήνας; Κανένας. Θα σας το υπενθυμίσω εγώ. Ο Μιχαλολιάκος, που είχε κάνει τη μεγάλη έκπληξη με τη Χρυσή Αυγή, είχε πάρει 5,26%. Ο υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ, που ειλικρινά σας λέω, δεν θυμάμαι το όνομά του, 5,79%. Κι ο Αμυράς με την εκπομπή της ΝΕΤ (που είχε πάρει με αξιοκρατικά κριτήρια) και το ποδήλατο, 7,37%! Οι Αθηναίοι ψήφισαν ένα καλό παιδί, που έμπαινε κάθε μέρα σπίτι τους.
Αν λοιπόν ο απολιτίκ Αμυράς ξεπέρασε το 7%, γιατί να μην ξεπεράσει το 10% ο Σταύρος Θεοδωράκης; Στις δημοτικές εκλογές άλλωστε υπάρχουν δήθεν κάποια κριτήρια: αν ο δήμαρχος μαζεύει τα σκουπίδια κι αν οι δρόμοι έχουν λακκούβες. Στις ευρωεκλογές, η ψήφος είναι στο χαβαλέ. Πολύ πιο εύκολα τη ρίχνεις χωρίς να σκεφτείς. Και εύκολα μάλιστα. Άλλωστε, όπως συνηθίζουν να λένε στην Αγία Βαρβάρα, που μεγάλωσε ο εν λόγω Σταύρος, ένα κορόιδο πεθαίνει, δέκα γεννιούνται.
