Έχει περάσει μια εδομάδα από την απώλεια του πατέρα μου.
Το διήμερο που διεξάγονταν οι Τελικοί Σχολικί αγώνες βίωνα ένα διαφορετικό συναίσθημα σε ένα άλλο "άνισο" αγώνα.
Στο παρελθόν δεν έχω προβάλει από το blog ποτέ ένα τόσο προσωπικό μου θέμα.
Κατ' εξαίρεση το κάνω σήμερα στην μνήμη του αγαπημένου μου πατέρα γιατί είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την σκακιστική διαδρομή που ακολουθώ όλα αυτά τα χρόνια και όχι μόνο.
Με δική του πρωτοβουλία με συνόδευσε ένα απόγευμα στην Εστία Νέας Σμύρνης στον τρίτο όροφο όπου ακόμα στεγάζεται και σήμερα το σκακιστικό τμήμα για να γνωρίσω έναν καινούριο κόσμο. Ο πατέρας μου γνώριζε τα βασικά στο σκάκι άλλα ήταν φανατικός φίλος και παίχτης του μπρίτζ στα τραπέζια της Εστίας στον 2ο όροφο.
Από εκείνο το σκακιστικό απόγευμα ως προέφηβος εισήλθα στον σκακιστικό χώρο, και έμελε να είναι καθοριστικό για την μετέπειτα διαδρομή μου.
Αγωνίστηκα ώς έφηβος στην Εστία και είχα την τύχη να γνωρίσω μία ομάδα ωραίων ανθρώπων πολύ μεγαλύτεροι από εμένα τότε , τους Αλεξανδράκη, Κουλούρη, Χρονάκη φυσικά τον Μάκη Ευθυμίου και πολλούς άλλους (αργότερα και τον Νίκο Καμπάνη).
Με την ομάδα της Εστίας ταξίδεψα για αγώνες στην επαρχία και διατηρώ μέχρι σήμερα πολύ όμορφες εικόνες αργότερα με προτροπή του Κοσμά Κέφαλου μεταγράφικα στην Ικαρία λόγω καταγωγής της μητέρας μου για να συνεχίστει αυτή η ωραία διαδρομή με τους Ξενάκη, Κουκουφίκη,Στυλιανουδάκη, τον Γιώργο Φάκαρο αγωνιζόμενοι ακόμα και στους Πανικάριους αγώνες που διεξάγονταν κάθε καλοκαίρι στο νησί.
Στη συνέχεια για μια αρκετά μεγάλη περίοδο αποσύρθηκα εντελώς από το Σκάκι και επανήλθα στην Εστία με την επάνοδο μου στην Αθήνα από την Ικαρία.
Τα υπόλοιπα αρκετοί τα γνωρίζουν εδώ στα Κυανέρυθρα την τελευταία δεκαετία.
Όσα έζησα και ζω μέχρι σήμερα, όλος αυτός ο υπέροχος κόσμος οφείλονται εν ολίγοις στον πατέρα μου και για μένα είναι η καλύτερη στιγμή για να το μνημονέυσω.
Ολοκληρώνοντας εύχομαι όλα τα παιδιά που ασχολούνται και αγαπούν το σκάκι ακόμα και εκείνα που σήμερα δεν είναι τόσο κοντά στο άθλημα να μην ξεχνούν ποτέ τα πρώτα τους βήματα που οφείλονται στην ανιδιοτελή αγάπη και φροντίδα των γονιών τους.
ΥΓ1. Αφιερώνω το κείμενο σε όλους όσους αγαπήσαμε και δεν είναι πλέον κοντά μας με την φυσική τους παρουσία, αλλά μας ακολουθούν ψυχικά και πνευματικά, θα βρίσκονται πάντοτε δίπλα μας.
ΥΓ2. Εις μνήμη όλων των Σκακιστών που γνωρίσαμε και μας συντρόφεψαν.
ΥΓ3. Εμείς θα τα ξαναπούμε από την Ερέτρια
Ο Άγιος Κήρυκος, λίγο πιο πάνω από την μεγάλη εκκλησία αριστερά στην φώτο βρίσκεται ως σημείο αναφοράς το πατρικό μου σπίτι.
Το διήμερο που διεξάγονταν οι Τελικοί Σχολικί αγώνες βίωνα ένα διαφορετικό συναίσθημα σε ένα άλλο "άνισο" αγώνα.
Στο παρελθόν δεν έχω προβάλει από το blog ποτέ ένα τόσο προσωπικό μου θέμα.
Κατ' εξαίρεση το κάνω σήμερα στην μνήμη του αγαπημένου μου πατέρα γιατί είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την σκακιστική διαδρομή που ακολουθώ όλα αυτά τα χρόνια και όχι μόνο.
Με δική του πρωτοβουλία με συνόδευσε ένα απόγευμα στην Εστία Νέας Σμύρνης στον τρίτο όροφο όπου ακόμα στεγάζεται και σήμερα το σκακιστικό τμήμα για να γνωρίσω έναν καινούριο κόσμο. Ο πατέρας μου γνώριζε τα βασικά στο σκάκι άλλα ήταν φανατικός φίλος και παίχτης του μπρίτζ στα τραπέζια της Εστίας στον 2ο όροφο.
Από εκείνο το σκακιστικό απόγευμα ως προέφηβος εισήλθα στον σκακιστικό χώρο, και έμελε να είναι καθοριστικό για την μετέπειτα διαδρομή μου.
Αγωνίστηκα ώς έφηβος στην Εστία και είχα την τύχη να γνωρίσω μία ομάδα ωραίων ανθρώπων πολύ μεγαλύτεροι από εμένα τότε , τους Αλεξανδράκη, Κουλούρη, Χρονάκη φυσικά τον Μάκη Ευθυμίου και πολλούς άλλους (αργότερα και τον Νίκο Καμπάνη).
Με την ομάδα της Εστίας ταξίδεψα για αγώνες στην επαρχία και διατηρώ μέχρι σήμερα πολύ όμορφες εικόνες αργότερα με προτροπή του Κοσμά Κέφαλου μεταγράφικα στην Ικαρία λόγω καταγωγής της μητέρας μου για να συνεχίστει αυτή η ωραία διαδρομή με τους Ξενάκη, Κουκουφίκη,Στυλιανουδάκη, τον Γιώργο Φάκαρο αγωνιζόμενοι ακόμα και στους Πανικάριους αγώνες που διεξάγονταν κάθε καλοκαίρι στο νησί.
Στη συνέχεια για μια αρκετά μεγάλη περίοδο αποσύρθηκα εντελώς από το Σκάκι και επανήλθα στην Εστία με την επάνοδο μου στην Αθήνα από την Ικαρία.
Τα υπόλοιπα αρκετοί τα γνωρίζουν εδώ στα Κυανέρυθρα την τελευταία δεκαετία.
Όσα έζησα και ζω μέχρι σήμερα, όλος αυτός ο υπέροχος κόσμος οφείλονται εν ολίγοις στον πατέρα μου και για μένα είναι η καλύτερη στιγμή για να το μνημονέυσω.
Ολοκληρώνοντας εύχομαι όλα τα παιδιά που ασχολούνται και αγαπούν το σκάκι ακόμα και εκείνα που σήμερα δεν είναι τόσο κοντά στο άθλημα να μην ξεχνούν ποτέ τα πρώτα τους βήματα που οφείλονται στην ανιδιοτελή αγάπη και φροντίδα των γονιών τους.
ΥΓ1. Αφιερώνω το κείμενο σε όλους όσους αγαπήσαμε και δεν είναι πλέον κοντά μας με την φυσική τους παρουσία, αλλά μας ακολουθούν ψυχικά και πνευματικά, θα βρίσκονται πάντοτε δίπλα μας.
ΥΓ2. Εις μνήμη όλων των Σκακιστών που γνωρίσαμε και μας συντρόφεψαν.
ΥΓ3. Εμείς θα τα ξαναπούμε από την Ερέτρια
Ο Άγιος Κήρυκος, λίγο πιο πάνω από την μεγάλη εκκλησία αριστερά στην φώτο βρίσκεται ως σημείο αναφοράς το πατρικό μου σπίτι.
