Οι Άγιες μέρες πέρασαν. Ο προβληματισμός συνεχίζεται...
Η Εκκλησία της Ελλάδος, θα συγκροτήσει μια επιτροπή, ώστε να διαπραγματευτεί για τη φορολόγησή της από το κράτος, το οποίο φορολόγησε τους πολίτες δίχως επιτροπή. Είναι γνωστή η λειτουργία των επιτροπών στη χώρα. Αν θες να μη γίνει κάτι, φτιάχνεις μια επιτροπή. Δεν θα έπρεπε πάντως καν να συσταθεί, καθώς η πολιτεία πήρε πίσω τις διακηρύξεις για γενναία επιβολή φόρου στην εκκλησία.
Ενδεικτικά αναφέρω, ότι οι συντελεστές φόρου για τις δωρεές διαμορφώνονται στο 0,1% για χρηματικά ποσά και 0,5% για περιουσιακά στοιχεία από.... 10% και 5% που προβλεπόταν αρχικά. Περίπου όσο και η περιεκτικότητα νικοτίνης στα τσιγάρα δηλαδή.
Πρόκειται για σοφή απόφαση, εφόσον η εκκλησιαστική περιουσία είναι ένας μύθος και όποιος ισχυριστεί το αντίθετο θα βράζει αιωνίως στα καζάνια της κολάσεως μαζί με τον Αλ Καπόνε, ο οποίος είχε συλληφθεί και φυλακιστεί για φοροδιαφυγή, διότι κατά τα άλλα ήταν καλό παιδί.
Ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, θέλοντας να δείξει ότι το μέγεθος της εκκλησιαστικής περιουσίας δεν είναι αυτό που όλοι νομίζουμε, δήλωσε ότι προσπαθεί να βρει ένα οικόπεδο για να φτιάξει ένα γηροκομείο και δεν τα καταφέρνει. Ίσως επειδή η εκκλησία δεν ξέρει τι έχει, θα έλεγε κάποιος κακεντρεχής.
Μέρες που είναι όμως, οφείλουμε να πιστέψουμε την εκκλησία και τους μητροπολίτες. Γι' αυτό ας ξεχάσουμε τα ακίνητα και τις μετοχές. Τα ποσά του σκανδάλου της μονής Βατοπαιδίου και τις ανίερες συναλλαγές του Αγίου επενδυτή Εφραίμ.
Ας ξεχάσουμε τα εκατομμύρια που είχε συγκεντρώσει ο τέως μητροπολίτης Αττικής Παντελεήμονας για τα γεράματα και τα εκατοντάδες χρυσά μανικετόκουμπα, τις πανάκριβες τσάντες και τα αμέτρητα πολύτιμα αντικείμενα που βρέθηκαν στην οικία του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου, όταν εκοιμήθη.
Θα πούμε απλώς ότι η εκκλησία έχασε μια μεγάλη ευκαρία, να σταθεί δίπλα στον λαό την ώρα που αυτός δοκιμάζεται.
Δεν άκουσε τον κόσμο, που κατά συντριπτική πλειοψηφία τάσσεται υπέρ της φορολόγησης και είναι πεπεισμένος ότι η εκκλησιαστική περιουσία είναι τεράστια και μόνο ένα μικρό μέρος της αξιοποιείται υπέρ αυτών που έχουν ανάγκη.
Δεν έδειξε αλληλεγγύη προς αυτούς, που σε τελική ανάλυση, συνέβαλαν επί χρόνια στη συγκέντρωση αυτής της περιουσίας, προσφέροντας από το υστέρημά τους.
Όταν η κρίση περάσει, αφήνοντας πίσω της πολλές ζωές κατεστραμμένες, δύσκολα θα ξεχαστεί η στάση που κράτησε ο καθένας. Η ηγεσία της εκκλησίας επιλέγει την προστασία της περιουσίας της, από το να στηρίξει τους ανθρώπους.
Δεν πληρώνει τώρα, αλλά θα πληρώσει στο μέλλον, με την απομάκρυνση ακόμα περισσότερων -κυρίως νέων- από τους κόλπους της. Θυσία ο λαός στο θεό του χρήματος.
(αναδημοσίευση)
