ΠΑΛΑΒΩΜΑΡΑ ΤΟΥ ΣΟΦΟΥ ΛΑΟΥ

Το τελευταίο διάστημα δεν υπήρξε καμία σχετική ανάρτηση στο blog αναφορικά μετα όσα διαδραματίζονται γύρω μας.
Εσκεμμένα ομολογουμένως για να μην θεωρηθεί ότι παίρνουμε θέση υπέρ της μίας πλευράς, τώρα όμως που βρισκόμαστε πολύ κοντά στον επίλογο (όποιος και αν είναι αυτός)  αναδημοσιεύω ένα αντίστοιχο άρθρο από τα δεκάδες που έχω διαβάσει το οποίο βρήκα αρκετά ισοροπημένο.

 

«Γράψαμε μια λαμπρή σελίδα στη σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία» δήλωσε ο Έλληνας πρωθυπουργός, την Κυριακή το βράδυ, μόλις δύο 24ωρα πριν μεταβεί στις Βρυξέλλες για να εξηγήσει πώς το ΟΧΙ μεταφράζεται σε ένα μεγάλο ΝΑΙ. Η αλήθεια είναι ότι το 60% είναι ένα ιστορικό αποτέλεσμα και αυτά τα 24ωρα «μας ξανάρθαν ένα-ένα χρόνια δοξασμένα»... Θυμηθήκαμε από τα λογύδρια του κ. Πάνου Καμμένου ή την ακατάσχετη φλυαρία του κ. Βαρουφάκη «αέρααα», Τεπελένι, το Μεσολόγγι και την Έξοδο από τον πάντα εκφραστικό κ. Στρατούλη, ή τον Θησέα, που ανέφερε ο κ. Μανώλης Γλέζος από τον ιδεολογικοπολιτικό του λαβύρινθο. Αμ' τα τσάμικα στην πλατεία Συντάγματος το βράδυ της Κυριακής; Μέχρι και Ζάλογγο φέρνεις στον νου σου.«Ωραίοι σαν Έλληνες». Μια γυροβολιά, τη στιγμή μιας πολύ δύσκολης απόφασης.
Κατανοητό. Αυτή η χώρα κατατρύχεται από αδηφαγία. Καταναλώνει πολύ μεγαλύτερες ποσότητες ιστορίας, απ' όσες μπορεί να αντέξει. Έχει και πλούσιο μπουφέ. Να «τσιμπάμε» πάντως και λίγο πιο δύσκολους «μεζέδες». Ας θυμηθούμε τον βασιλιά Πύρρο μετά τον θρίαμβο επί των Ρωμαίων, όταν οι επιτελάρχες του έσπευσαν να τον συγχαρούν για τη νίκη και εκείνος με πικρό σαρκασμό ψιθύριζε: «Άλλη μια τέτοια νίκη και θα αφανιστούμε». Είναι και η καταγωγή του κ. Τσίπρα, που σε παραπέμπει στον μοιραίο βασιλιά της Ηπείρου, νικητή επί πανίσχυρου αντιπάλου αλλά δραματικά ηττημένου εν τέλει.
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να κάνουμε μια πρώτη αποτίμηση αυτού του πολέμου της Κυριακής, που έφερε τον θρίαμβο. Κερδίζει άραγε ο κ. Τσίπρας, ο οποίος βρέθηκε ήδη σε θέση ικέτη για λύση; Μα τι λες, θα απαντήσει ο ενθουσιώδης ΣΥΡΙΖΑιος. Η θέση του κ. Τσίπρα μετά το ΟΧΙ μοιάζει ηγεμονική. Σωστό είναι αυτό αλλά με μια μικρή παρατήρηση. Ο Νικολό Μακιαβέλλι συμβουλεύει τον μελλοντικό ηγεμόνα να προσέχει γιατί «ευκολότερα ξεχνάς τον θάνατο του πατέρα σου, από την απώλεια της περιουσίας σου». Και ο κ. Τσίπρας σε αυτόν τον πόλεμο θυσίασε ήδη ένα πρόγραμμα αξιολόγησης και παγίδευσε το τραπεζικό σύστημα και τις καταθέσεις των Ελλήνων. Αυτό δεν ξεχνιέται εύκολα. Αντιθέτως, θα το βρει μπροστά του όταν ο κόσμος, ο οποίος σήμερα τον αποθεώνει, θα ζει ημέρες που δεν έχει ακόμη φανταστεί.
Δεύτερη θυσία, είναι η αξιοπιστία μας. Προσγειωνόμαστε στις Βρυξέλλες για να συζητήσουμε με χειρότερα δημοσιονομικά δεδομένα, τις προτάσεις των «θεσμών» που απορρίψαμε με το δημοψήφισμα. Μοιάζει με παλαβωμάρα και έχει την υπογραφή αδούλωτου και πάντα σοφού ελληνικού λάου. Δεν θα περάσουν πολλές ημέρες για να αναπολούμε τις προτάσεις Γιούνκερ, τις οποίες με τόσο άφρονα τρόπο απορρίψαμε, αντί να ανοίξουμε δρόμο στη συνεννόηση.
Το ΟΧΙ ήταν σεισμός, που άνοιξε το χειρότερο ρήγμα στην ελληνική κοινωνία. Φέρνει στην επιφάνεια ένα νέο αλυτρωτισμό, μια νέα «μεγάλη ιδέα». Δοξάστε τον κ. Γιάνη Βαρουφάκη, ο οποίος αποχώρησε δαφνοστεφανωμένος ως θύμα των «εκβιαστών» δανειστών. Ιστορία γράφει και τούτος. Βιβλίο, με τίτλο ο «Παγκόσμιος μινώταυρος», που θέλει να μας κατασπαράξει. Μα δεν θα βρεθεί ένας σοβαρός Έλληνας να του απονείμει το βραβείο της ανοικτής παλάμης; Είναι αυτός, που μας οδήγησε στον οικονομικό λαβύρινθο αφήνοντας την Ελλάδα χωρίς πρόγραμμα, χωρίς ρευστό, χωρίς την κάλυψη της Κεντρικής Τράπεζας, χωρίς τελικά κουβάρι για να ψάξουμε τον μίτο του. Ολοδικό του επίτευγμα. Φέρνει στο προσκήνιο την κ. Κωνσταντοπούλου ως κήνσορα κατά της ευρωπαϊκής ηγεσίας. Θα είναι ο θηλυκός μας δον Κιχώτης στην νέα μεγάλη σταυροφορία του έθνους για τη μονομερή διαγραφή του χρέους. Ζούμε ήδη τον νέο αλυτρωτισμό, τη νέα μεγάλη ιδέα. «Αυτός ο λαός, ο μικρός, ο μέγας, θα αλλάξει την Ευρώπη» όπως ακούσαμε. Ελλάδα μοναχική και σπάνια στα μυαλά όσων αναπολούν τη δραχμή και την «ανεξαρτησία» μας. Μαζί μ' αυτούς και το νεοναζιστικό σινάφι.
Αυτό το όχι ωστόσο έδειξε και πόσο μικρές δυνάμεις διαθέτει ο ευρωπαϊσμός στην Ελλάδα. Ας το ομολογήσουμε. Δεν περιμέναμε το δημοψήφισμα για να αντιληφθούμε ότι ο κ. Σαμαράς εξεμέτρησε το πολιτικό του ζην. Σε μια σοβαρή κεντροδεξιά, ένα σοβαρό αστικό κόμμα, μετά την περιπέτεια του Μακεδονικού, όφειλαν να τον αφήσουν να κοιτάζει το ταβάνι του σπιτιού του μπας και βγάλει συμπεράσματα. Τον ανέδειξαν, ωστόσο, αρχηγό κόμματος για να φέρει τα Ζαππεια και τους Μπαλτάκους.
Θυμηθείτε, επίσης, μια μεγάλη στιγμή του προεκλογικού αγώνα. Ο κ. Κώστας Καραμανλής σε διάγγελμα μετά από χρόνια σιωπής. Δεν έχουμε ακούσει αυτοκριτικό ψίθυρο για την τελευταία διετία του, που μας οδήγησε στην καταστροφή. Ε, ΟΧΙ ρε φιλε, ΟΧΙ.
Εν κατακλείδι… Αναμφίβολα, το δημοψήφισμα «είναι πράξη κυριαρχίας της δημοκρατίας. Μήπως όμως κυριάρχησε η δημοκρατία των ψευδαισθήσεων και της αλλοφροσύνης σε ένα αλλοπαρμένο δημοψήφισμα; Και σε κάθε περίπτωση, όσοι σήμερα αναπαύονται στις δάφνες του ΟΧΙ, ας σκεφτούν το μικρό ενδεχόμενο να είναι Πύρρειος νίκη με μεγάλες εθνικές απώλειες. Ιστορία είναι κι αυτό…